خودت باش

تا به حال شده احساس کنید نقابی به صورت دارید؟ شاید احساس می‌کنید باید به شیوه‌ای خاص در حضور رئیس‌تان عمل کنید یا چیزهای خاصی به همکاران‌تان بگویید تا مقبول واقع شوید. به جای اینکه خودتان باشید دائما نقشی را

نشخوار ذهنی مثل نوار است. نواری که گیر کرده و یک آهنگ را دوباره و دوباره تکرار می‌کند. برای مثال، بحثی را که با دوست‌تان داشته‌اید، در ذهن‌تان تکرار می‌کند یا اشتباهات گذشته را به‌یاد شما می‌آورد. وقتی افراد نشخوار

لطفاً بحث “تئوری انتخاب” را با دقت مطالعه کنید و به یاد بسپارید و نشان داده می شود چگونه می توان بر اساس این تئوری که توسط دکتر ویلیام گلاسر – اسطوره روان شناسی آمریکا – بنیانگذاری شده است، زندگی

حواس‌پرتی انگار با فناوری‌های نوین ارتباطی، با تلفن هوشمند و شبکه های اجتماعی عجین و همراه است. کافی است اعلان یک پیام یا زنگ یک تماس شنیده شود تا ما درگیر کاری شویم که وقت انجام آن نیست و از

روزگاری است که در آن، همه دوست دارند به موفقیت‌های بزرگ دست یابند. در چنین جامعه‌ای اگر کسی به دستاورد قابل‌توجهی برسد، سریعا یک برچسب «بااستعداد» روی او می‌زنند. آدم‌های موفق اغلب به شکل اَبَرانسانی به‌تصویر کشیده می‌شوند که با

گاندی شادی را این‌گونه تعریف می‌کند: «شادی زمانی به‌وجود می‌آید که اندیشه، سخن و کردارتان با هم هارمونی داشته باشند.» مترادف واژه‌ی هارمونی، «تعادل» است و تعادل کلیدِ پنهانی برای رسیدن به موفقیت است. تعادل، پایه‌ و اساس رشد ما

انگیزه، نیروی محرکه‌ای است که برای رسیدن به هدف به آن نیاز داریم. گاهی حتی تحت بهترین شرایط هم حفظ انگیزه دشوار به نظر می‌رسد. حال در نظر بگیرید لیست کارهایی که باید انجام دهید، سر به فلک ‌بگذارد، رزومه‌ی

وقتی به بزرگ‌ترین موفقیت‌هایتان فکر می‌کنید، چه حسی به شما دست می‌دهد؟ آیا به دستاوردهایتان افتخار می‌کنید و سرشار از غرور و شادی می‌شوید؟ یا اینکه احساس می‌کنید متقلبی بیش نیستید؟ آیا هر بار ترفیع گرفتن، هر پاداش و هر